Rabb’imden korkmadığın, utanmadığın müddetçe her şeyi yapabilirsin! Rabb’imiz, Kur’an-ı Kerim’de emir ve yasakları net hükümler ile ortaya koymuştur. Yaratan, yarattığını en iyi bilendir. Kulunu, ‘yapma’ yerine ‘yaklaşma’ ikazı ile öncesinde uyarır. Rabb’imizin emanet olarak verdiği hayat maratonunu, O’nun emir ve yasaklarına takva derecesinde yani şüphelilerden sakınarak geçirmek için daimi nefsin haram-helal dengesini iyi bilmemiz gerekmektedir. İnsan, Rabb’ini hakikat ile bilmeyi, Rabb’inin emir ve yasaklarını marifet ile öğrenmeyi, bu güzellikleri yaşamayı, zahîrden batına/ bedenden-ruha doğru yerleştirdikçe Rabb’e olan sevgisi zamanla aşka döner. Dikeninin batmasından öte, dikenli yere girmeye dâhi çekinir hâle gelir. Rabb’e aşk ile bağlılık yolculuğu burada başlar işte.. Kulunda bu hikmetleri olduran şüphesiz Rabb’imizdir. O dilediğine verir. Bizlerde de dilemesi için sürekli çabalamaya devam etmeli, nefis ile mücâhedeyi yoğunlaştırmalıyız. Güzel okuyucum! Bu yazılanlar önce nefsimedir, bilesin… Haram-helal dengesini en iyi yaşanmış örnekler anlatır. Her ibretlik olay nefsimizi muhasebeye çekmek için vesiledir. Bu sebeple sizleri, Güzeller Güzeli İnci Tanemiz (s.a.v.)’in yakın arkadaşları ile baş başa bırakıyorum. Rabb’im bizleri, salih zürriyetlerimizi, Onların yolunda daim-baki eylesin. Amin. Bir de hayâ abidesi Hz. Osman Efendi’mize bakalım: Hz. Osman Efendimiz (r.a.), bir gün Peygamber Efendimiz’in kızı Hz. Rukiyye ile evinde otururlarken cariyelerden biri yemek getirdi. Hz. Osman, yemekle gelen cariyenin yüzüne baktı. Hz. Rukiyye bunu gördü. Huzursuz oldu. Hz. Osman (r.a.), Onun bu huzursuzluğunu görünce: “Ya Rukiyye, ben o cariyenin yüzüne istekle bakmadım. Allah benim niyetimi bilir ki kasıtlı olarak bakmadım.” buyurdu. Validemiz, onun bu sözüne itimat etti, teselli buldu. Barıştıktan sonra, Hz. Osman (r.a.), Rasûlullah (s.a.v.)’ın kızını incitmiş olabilirim diye, yüz köle azat etmiştir. Hz. Osman (r.a.)’dan melekler dahi utanırdı, çünkü helal-haram noktasında çok hassastı. Hz. Osman Efendimiz daima şu duayı okurmuş: “Allah’ım! Dinimi, İslâm’ımı, emanetimi, imanımı, avret yerimi sen muhafaza eyle.” Rabb’imin varlıkları adedince amin, amin, amin. Rabb’im bizlerin diline de daim nasip etsin. Onlardaki haram korkusu ve helali incitme telaşı bu kadar hassas idi. Rabb’im cümlemize bu güzellikleri daim ihsan eylesin. Âmin. Vesselam… Kaynakça Menkıbeler, ‘Şemseddin Sivasi Hazretleri’nin Dört Halifenin Menkıbeleri’ adlı kitabından alınmıştır.